W ostatnich latach obserwuje się rosnące zainteresowanie instalacjami fotowoltaicznymi wśród przedsiębiorców. Coraz częściej wykorzystywane są one do zasilania obiektów firmowych, co pozwala na ograniczenie kosztów związanych z energią elektryczną. Przy realizacji takiej inwestycji pojawia się również kwestia ujęcia jej w ewidencji środków trwałych oraz zastosowania odpowiednich zasad amortyzacji. W przypadku instalacji fotowoltaicznych możliwe jest rozliczanie ich wartości w czasie, zgodnie z przepisami dotyczącymi amortyzacji środków wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Sposób amortyzacji zależy m.in. od tego, czy instalacja została trwale związana z budynkiem, czy stanowi odrębne urządzenie. Wybór metody i stawki amortyzacyjnej wpływa bezpośrednio na sposób rozliczania inwestycji w ujęciu podatkowym.
Przeczytaj także:
- Prosument 2.0 – kim jest i co to oznacza?
- Ile kosztuje fotowoltaika 10 kW?
- Ile kosztuje instalacja fotowoltaiczna 5 kW?
Amortyzacja środków trwałych a instalacja fotowoltaiczna
Amortyzacji podlegają składniki majątku, które spełniają określone warunki: muszą być kompletne, przydatne do użytku w momencie przekazania do eksploatacji, stanowić własność lub współwłasność podatnika oraz być wykorzystywane w działalności gospodarczej bądź oddane do używania na podstawie umowy cywilnoprawnej. Dotyczy to między innymi budynków, budowli, urządzeń, maszyn, środków transportu oraz innych przedmiotów, których przewidywany okres użytkowania przekracza jeden rok.
Odpisy amortyzacyjne naliczane są od ustalonej wartości początkowej, zgodnie z zasadami zawartymi w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Proces rozpoczyna się w miesiącu następującym po ujęciu danego środka w ewidencji i trwa do momentu, gdy suma dokonanych odpisów osiągnie wartość początkową, lub gdy nastąpi sprzedaż, likwidacja albo stwierdzenie braku danego składnika majątku. Podatnik wybiera jedną z dostępnych metod amortyzacji i zobowiązany jest stosować ją konsekwentnie przez cały okres rozliczania tego konkretnego środka trwałego.
Jakie są zasady amortyzacji instalacji fotowoltaicznej?
Instalacje fotowoltaiczne mogą zostać sklasyfikowane w ewidencji środków trwałych według różnych kategorii w zależności od ich przeznaczenia oraz sposobu wykorzystania. Zgodnie z obowiązującym Klasyfikacją Środków Trwałych, możliwe jest ujęcie ich w grupie 6, pod pozycją 669 jako pozostałe urządzenia nieprzemysłowe, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 10% rocznie. Alternatywnie, mogą zostać przypisane do grupy 3, rodzaj 348, obejmującej inne zespoły prądotwórcze, gdzie obowiązuje stawka 7%.
W jednej z interpretacji indywidualnych wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (sygnatura 0111-KDIB1-1.4010.26.2022.1.SH), potwierdzono możliwość zastosowania stawki 10% w przypadku mikroinstalacji dachowych przyłączonych do sieci wewnętrznych obiektów handlowo-usługowych oraz stacji paliw. Uzyskane stanowisko wskazuje, że instalacje tego typu mogą być traktowane jako samodzielne środki trwałe i rozliczane zgodnie z przyjętą stawką amortyzacyjną, przy założeniu, że są one kompletne, gotowe do użytku i służą działalności gospodarczej.
W przypadku realizacji instalacji fotowoltaicznych przez spółkę lub z udziałem zewnętrznych wykonawców, mogą być prowadzone zarówno prace konstrukcyjne, jak i elektryczne. Obejmują one montaż paneli słonecznych na odpowiednich konstrukcjach wsporczych, instalację osprzętu elektrycznego, tras kablowych, uziemień, a także roboty ziemne związane z posadowieniem elementów infrastruktury i połączeniem ich z obiektami budowlanymi, np. poprzez układanie przewodów w wykopach. Całość instalacji opiera się na modułach monokrystalicznych osadzonych na stalowo-aluminiowych ramach oraz innych elementach technicznych tworzących zintegrowany system.
Instalacje te spełniają warunki uznania ich za środki trwałe, ponieważ są kompletne, gotowe do użytkowania w momencie przekazania do eksploatacji, wykorzystywane w działalności spółki i mają przewidywany okres użytkowania dłuższy niż jeden rok. Dodatkowo ich konstrukcja pozwala na demontaż i przeniesienie w inne miejsce bez uszkodzeń, zarówno samej instalacji, jak i obiektu, na którym zostały zamontowane.
W celu prawidłowego ujęcia ich w ewidencji, spółka wystąpiła z wnioskiem do Ośrodka Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi, który na podstawie przedstawionego opisu uznał, że instalacje mieszczą się w grupowaniu 6 pod symbolem 669 jako pozostałe urządzenia nieprzemysłowe. Zgodnie z obowiązującym Wykazem stawek amortyzacyjnych, dla tej grupy przyjmuje się roczną stawkę w wysokości 10%. Stanowisko to zostało potwierdzone przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który wskazał, że instalacje te powinny być traktowane jako odrębne środki trwałe i amortyzowane według tej właśnie stawki, zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Czym jest jednorazowy odpis amortyzacyjny paneli fotowoltaicznych?
Jedną z dostępnych form rozliczania inwestycji jest jednorazowy odpis amortyzacyjny, który może być stosowany przez określoną grupę podatników. Dotyczy to osób spełniających kryteria tzw. małego podatnika lub tych, którzy rozpoczęli działalność gospodarczą w danym roku, z pewnymi ograniczeniami odnoszącymi się do wcześniejszego prowadzenia działalności na własny rachunek lub jako wspólnik.
Status małego podatnika przysługuje podmiotowi, którego przychody ze sprzedaży w poprzednim roku nie przekroczyły równowartości 2 milionów euro, uwzględniając również kwotę podatku VAT. Dla takich podatników możliwe jest dokonanie jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w odniesieniu do środków trwałych zaliczanych do grupy 3–8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyjątkiem samochodów osobowych. Maksymalna wartość odpisów nie może przekroczyć w danym roku równowartości 50 tysięcy euro. Kwota ta przeliczana jest na złote według średniego kursu euro z pierwszego dnia roboczego października roku poprzedzającego i zaokrąglana do pełnych tysięcy złotych.
Instalacje fotowoltaiczne mogą być klasyfikowane jako środki trwałe w grupie 6 (pozostałe urządzenia nieprzemysłowe) lub grupie 3 (inne zespoły prądotwórcze), co oznacza, że mogą podlegać jednorazowej amortyzacji, jeśli spełnione zostaną określone w przepisach warunki. Zastosowanie takiej metody rozliczenia wymaga wprowadzenia instalacji do ewidencji środków trwałych w odpowiednim roku podatkowym. Stanowisko to zostało potwierdzone w indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, który uznał możliwość zastosowania jednorazowego odpisu w odniesieniu do kompletnego i zdatnego do użytku systemu fotowoltaicznego zaliczonego do odpowiedniej grupy klasyfikacyjnej.
Czy jednorazowa amortyzacja dotyczy też farm fotowoltaicznych?
Podatnicy prowadzący działalność gospodarczą mają możliwość zastosowania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej fabrycznie nowych środków trwałych należących do wybranych grup klasyfikacyjnych. Zgodnie z przepisami, dotyczy to środków zaliczanych do grup 3–6 oraz 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, o ile ich wartość początkowa wynosi co najmniej 10 000 zł lub łączna wartość dwóch takich środków, z których każdy kosztuje ponad 3 500 zł, przekracza ten próg. Jednorazowy odpis może objąć maksymalnie 100 000 zł rocznie, przy czym do tej kwoty wlicza się również zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wpłaty na poczet zakupu środka trwałego.
Zastosowanie takiego odpisu możliwe jest jedynie dla środków trwałych nabytych zewnętrznie – nie może chodzić o wytworzenie ich we własnym zakresie. Ponadto środki te muszą być fabrycznie nowe oraz wprowadzone do ewidencji w roku podatkowym, w którym następuje rozliczenie.
W interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej potwierdzono, że farma fotowoltaiczna nabyta przez podatnika spełnia wszystkie wymagane kryteria. System składał się z modułów posadowionych na konstrukcji stalowej, został nabyty od niezależnej firmy zajmującej się sprzedażą i montażem takich rozwiązań, a płatności zrealizowano z zastosowaniem podzielonej płatności. Instalacja została zakwalifikowana do grupy 6 – symbol 669, czyli jako pozostałe urządzenia nieprzemysłowe, i wprowadzona do ewidencji 17 listopada 2022 roku.
W związku z powyższym organ podatkowy uznał, że wnioskodawca może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego do wysokości określonej w ustawie, pod warunkiem zachowania wszystkich warunków wynikających z przepisów.
